تشیع علوی و تشیع صفوی - بخش دوم

شیعه علوی یعنی، کسی که در راه علی، و به میزانی که قدرت و استعداد دارد، در پی علی قدم بر می دارد، او نمی تواند در جامعهای که از جامعه علی بسیار بدتر است، سرنوشتی بهتر از سرنوشت رهبرش داشته باشد و اگر می بینیم، که از فلان شیعه سخنور، همه خوششان می‌آید و یا بدشان نمی‌آید و همه صنف می‌پذیرندش، و هیچ کس هیچگونه از او ایرادی نمی گیرد، و جناحهای مخالف و متضاد و جبهه‌های متناقض همه استقبالش می کنند، و یا لااقل با او کاری ندارند و جوری هنرمندانه و متوجه همه جوانب و همه جناحها حرف میزند که هم اشراف و سرمایه داران و برده فروشان و کاروان‌داران قریش خوششان می‌آید و هم جنایتکاران ستمگر و فاسد بنی‌امیه و هم مقدسهای نهروان و هم حقهبازان و خودخواهان و منافقان ظاهر الصلاح...

یقین بدان رفیق که، او شیعه است اما شیعه‌ی شاه عباسی! شیعه‌ی علوی نیست! این پیرو آن شخصیت مقابل علی است، سیاستمدار سقیفه است که همه را دارد، و بر اساس «مصالح» کار می کند نه بر اساس «حقایق»