امروز پنجشنبه 01 آذر 1403 http://lawyer.cloob24.com
1
سبیب در اصطلاح فقهی و فلسفی عبارت است از آنچه که از وجودش، وجود دیگر لازم نیاید ولی از عدمش، عدم دیگری لازم آید. بر خلاف علت که از وجودش، وجود معلول و از عدم آن عدم معلول لازم می‌آید. طرح بحث تسبیب به خاطر کشف رابطه سببیت میان جنایت و جانی می‌باشد. بنابراین تسبیب به دلیل اینکه بیانگر رابطه مذکور است مورد بحث و گفتگو واقع می‌شود. غالبا در کتب حقوقی از تسبیب با عنوان علیت یاد می‌شود. اسباب متعدد گاه در عرض یکدیگر قرار می‌گیرند که به ان اشتراک در تسبیب گفته می‌شود و گاه در طول یکدیگر قرار می‌گیرند که به این حالت اجتماع اسباب گفته می‌شود. اجتماع در اسباب مربوط به زمانی است که دو سبب به صورت تقدم و یا تأخیر زمانی موجبات وقوع جنایت را فراهم آورند که در این حالت مشهور فقهای امامیه و نیز قانونگذار حکم به ضمان سبب مقدم در تأثیر می‌دهند. سبب به یک اعبار بر دو قسم است:

1- سبب مصدری، 2- سبب فاعلی. گاهی عنوان سبب در مفهوم اخیر با عنوان معاون یکسان می‌شود. اما از آنجا که معاونت در جنایت تابع اقدام مجرمانه‌ای است که از سوی فاعل یا مباشر جنایت به وقوع می‌پیوندد، پس در صورت فقدان مباشر یا مجرم اصلی در ایجاد جنایت، احراز معاونت در آن نیز قابل تصور نیست. لازمه شرکت در جنایت نیز خواه به صورت تسبیب یا مباشرت سرکاء، تعداد افراد در ارتکاب جنایات می‌باشد. پس عناوین تسبیب، معاونت و مشارکت در جنایت کاملا از یکدیگر متمایز می‌باشند. اصولا فقهای امامیه در باب تسبیب دو عامل را موجب ضمان می‌دانند؛ بدین معنا که هر کدام از این دو عامل به تنهایی می‌توانند مبنای مسؤولیت کیفری مسبب جنایت واقع شوند. دو عامل مذکور عبارتند از:

1- عدوان (تعدی)، 2- تقصیر (تفریط) در حالت اجتماع سبب و مباشر نیز، مطابق قول مشهور فقهاء امامیه، قاعده کلی ضمان مباشر است مگر اینکه سبب اقوی از مباشر باشد.

تبلیغات متنی
فروشگاه ساز رایگان فایل - سیستم همکاری در فروش فایل
بدون هیچ گونه سرمایه ای از اینترنت کسب درآمد کنید.
بهترین فرصت برای مدیران وبلاگ و وب سایتها برای کسب درآمد از اینترنت
WwW.PnuBlog.Com
ارسال دیدگاه