قرار موقوفی تعقیب

قرار موقوفی تعقیب یک قرار شکلی و به معنای عدم امکان ادامه تعقیب کیفری و انجام تحقیقات مقدماتی، قطع نظر از دلایل اثبات اتهام است. به عبارت دیگر، این قرار در مواردی صادر می شود که از نظر مرجع تحقیق، متهم به دلایل شکلی غیر مرتبط با ارتکاب عمل، غیرقابل تعقیب کیفری است.

بیشتر موارد صدور قرار موقوفی تعقیب در ماده 13 قانون آیین دادرسی کیفری ذکر شده است که بر اساس این ماده: تعقیب امر کیفری که طبق قانون شروع شده است و همچنین اجرای مجازات موقوف نمی شود، مگر در موارد زیر:

الف- فوت متهم یا محکوم علیه؛

ب- گذشت شاکی یا مدعی خصوصی در جرائم قابل گذشت؛

پ- شمول عفو؛

ت- نسخ مجازات قانونی؛

ث- شمول مرور زمان در موارد پیش بینی شده در قانون؛

ج- توبه متهم در موارد پیش بینی شده در قانون؛

چ- اعتبار امر مختوم.

علاوه بر این موارد، در مواردی دیگری هم ممکن است که به لحاظ شکلی و قطع نظر از تحقق یا عدم تحقق جرم، متهم قابل تعقیب نباشد، که در این صورت نیز قرار موقوفی تعقیب صادر می گردد. به همین جهت است که بند (پ) ماده 389 قانون آیین دادرسی کیفری که در مورد تکلیف دادگاه کیفری یک درباره متهم می گوید: (… در صورتی که به دلیل شمول مرور زمان، گذشت شاکی یا مدعی خصوصی و یا جهات قانونی دیگر، متهم قابل تعقیب نباشد، قرار موقوفی تعقیب صادر می کند…) مانند وقتی که متهم به دلیل مصونیت سیاسی در ایران غیرقابل تعقیب کیفری باشد که در این حالت، عمل او جرم محسوب می شود، ولی بنا به ملاحظات مربوط به نزاکت بین المللی و تامین شرایط خدمت ماموران دیپلماتیک خارجی و بر اساس اسناد بین المللی مورد قبول ایران، متهم قابل تعقیب نبوده و باید در مورد او قرار موقوفی تعقیب صادر گردد.

همچنین در صورت احراز جنون متهم در زمان ارتکاب جرم، وی به دلیل فقدان مسوولیت کفری، قابل تعقیب نیست و به استناد ماده 202 قانون آیین دادرسی کیفری در مورد او قرار موقوفی تعقیب صادر می شود.

اعتراض به قرار موقوفی تعقیب

تا اینجا به پاسخ این سوال که قرار موقوفی تعقیب چیست رسیدیم. اما حال این سوال ایجاد می شود که آیا این قرار قابل اعتراض است یا خیر؟
قرار موقوفی تعقیب نیز همانند قرار منع تعقیب قابل اعتراض است و این اعتراض باید در مرجعی که صالح به رسیدگی به اتهام است پیگیری شود.

تفاوت قرار موقوفی تعقیب و قرار منع تعقیب چیست؟

قرار موقوفی تعقیب در صورت فوت متهم، مشمولان عفو، گذشت شاکی یا مدعی خصوصی در جرائم قابل گذشت، نسخ مجازات، اعتبار امر مختومه، مرور زمان در مجازاتهای بازدارنده در این صور قابل اعمال است یعنی مجازات مرتفع می گردد ولی قرار منع تعقیب در صورتی صادر می شود که عمل ارتکابی متضمن وقوع جرم نباشد یا اصلا جرمی واقع نشده باشد یا دلایل و ادله کافی برای انتساب و ارتکاب بزه وجود نداشته باشد که در این حالت قرار منع تعقیب توسط بازپرس صادر می گردد.